Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου εξέδωσε επικαιροποιημένο θεματικό δελτίο με τις σημαντικότερες αποφάσεις του αναφορικά με την προστασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα.
Παρατηρούμε ότι το Δικαστήριο εξακολουθεί να περιορίζει και ελέγχει τις εξουσίες των κρατών όσον αφορά τους περιορισμούς στη συλλογή και επεξεργασία προσωπικών δεδομένων των πολιτών, βάσει του άρθρου 8 της Συνθήκης που κατοχυρώνουν το δικαίωμα του σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής.
Από την άλλη τα κράτη θεσπίζουν πλέον πιο εξειδικευμένη νομοθεσία για να οργανώσουν πρακτικές και διαδικασίες που στοχεύουν στον περιορισμό των προσωπικών δεδομένων για υπέρτερους λόγους δημοσίου συμφέροντος.
Σε αρκετές περιπτώσεις, μετά την έκδοση αρνητικής νομολογίας σε βάρος τους από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, τα κράτη θέσπισαν ειδικότερες διατάξεις για να θεραπεύσουν το παράνομο της πρακτικής και να οργανώσουν σε νέα πλαίσια την εξακολούθηση της δράσης τους.
Περιπτωσιολογικά αναφερόμαστε σε ορισμένες από τις υπόθεσεις με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Στην υπόθεση Ben Faiza v.France) κρίθηκε ότι τα συστήματα εντοπισμού θέσης ακόμα και υπόπτων για εγκληματικές δράσεις (διακίνησης ναρκωτικών, εγκληματικής συμμορίας) δεν μπορούν να δικαιολογηθούν σε ένα κράτος δικαίου. Αντίθετα, στην ίδια υπόθεση, κρίθηκε ότι η συλλογή δεδομένων από την sim κάρτα του κινητού τηλεφώνου συνιστά αποδεκτή πρακτική για την προστασία της δημόσιας ασφάλειας όταν βασίζεται διάταξη Εισαγγελέα ή Δικαστηρίου.
Στην υπόθεση Klass v. Germany κρίθηκε ότι στο σημερινό πλαίσιο τρομοκρατικών ενεργειών και επιθέσεων στο εσωτερικό δυτικών κρατών, το κράτος έχει την ευχέρεια, να θεσμοθετήσει σε περιορισμένες περιπτώσεις μέτρα υπέρ της παρακολούθησης τηλεφωνικών συνομιλιών, ηλεκτρονικής και γραπτής αλληλογραφίας υπόπτων.Η κατ’ εξαίρεση περιορισμός της προστασίας της ιδιωτικής ζωής πρέπει να βασίζεται αιτιολογημένα σε υποθέσεις τρομοκρατίας και για την προστασία των πολιτών του που αναμένουν από το κράτος τους να μπορεί να τους προστατέψει απέναντι στην τρομοκρατία.
Στην υπόθεση Amman v.Switzerland κρίθηκε ότι το κράτος της Ελεβτίας δεν είχε δικαίωμα να υποκλέψει συνομιλία μεταξύ πολίτη του και της Ρωσικής Πρεσβείας.
Στην υπόθεση Wisse v.France το δικαστήριο έκρινε ότι οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι δεν έχουν το δικαίωμα να λαμβάνουν μέτρα κατά κρατουμένων βάσει συνομιλιών στα κελιά τους, αφού αν και έγκλειστοι, έχουν το αναμενόμενο δικαίωμα προστασίας της ιδιωτικής ζωής στα κελιά τους.
H απαγόρευση συλλογής και επεξεργασίας ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων υγείας επαναλήφθηκε στην υπόθεση L.H. v. Latvia.